Review: Allemaal willen we de hemel by Els Beerten

Allemaal willen we de hemel by Els Beerten

Published: April 2008 by Querido

Pages: 498

Jef droomt ervan om een held te worden, liefst samen met zijn beste vriend Ward. Voor zijn zus Renée hoeft dat heldendom niet zo nodig. Zij heeft genoeg aan Ward, zijn hemelse saxofoonspel, en zijn fluwelen blik.

Maar het is 1943. Midden in de oorlog. Aan het oostfront wordt een bikkelharde strijd gevoerd tegen de Russen. De Duitsers lijden er grote verliezen en hebben dringend dappere jongemannen nodig om hen bij te staan.

Voor de jongens een gedroomde kans om held te worden. Voor volk en vaderland. Voor een betere wereld. Ward vertrekt liever vandaag dan morgen. Maar zo denkt lang niet iedereen er over.

Een aangrijpend verhaal over oorlog in tijden van liefde, en over de verwoestende keuzes waarvoor een oorlog mensen stelt.

“Onze Jef was een rare. Ik heb lang gewenst dat ik nog een andere broer had. Maar ik had er maar één, en dat was Jef. Misschien zijn helden altijd raar.”
― Els Beerten, Allemaal willen we de hemel

Note: This book is written in Dutch, and I see no reason as to why I shouldn't review it in the same language, my mother tongue. To all you native speakers, enjoy!

Er bestaat geen twijfel over het feit dat Els Beertens Allemaal willen de hemel, een zeer interessant en vooral een innemend boek is. Ik kwam zo veel aspecten tegen die ik nooit had verwacht wanneer ik begon met lezen. Dit boek is namelijk zo samengesteld, dat het meer dan duidelijk is dat het niet is geschreven op één dag. Over zowel de gebeurtenissen en de sfeer van het boek moet enorm veel zijn nagedacht. Dat was immers de indruk die ik kreeg.

Om te beginnen over de verschillende vertelstandpunten die men tegenkomt in het boek, ik moet toegeven dat het ietwat moeilijk is om een echte houvast te krijgen op wie wanneer juist vertelt. Zeker in het begin. De personages die het verhaal vertellen zijn van hetzelfde gezin - op één uitzondering na -, en voor mij was het altijd even nadenken wie ook alweer aan het woord was. Na een tijdje begon ik de kleine verschillen in taal te herkennen, wat cruciaal was om de stemmen van de personages te onderscheiden. Naarmate kreeg ik het meer en meer onder de knie, en uiteindelijk kon ik mezelf helemaal verliezen in het super mooie verhaal.

Het verhaal zelf vertelt over de verschillende levens van gewone Vlaamse burgers in de Tweede Wereldoorlog. Niets speciaals als je het mij vraagt, maar toch boeide alles wat hen overkwam mij enorm. Juist omdat alles zo realistisch was weergegeven, kon ik het niet laten om veel interesse te tonen in de gebeurtenissen die Beerten zeer zorgvuldig heeft beschreven en vormgegeven. Vooral dat laatste vond ik gewoonweg uitmuntend. Het boek namelijk is niet alleen opgebouwd uit verschillende vertelstandpunten, maar ook de chronologie zit op een speciale manier in elkaar. De geheimen die de personages in het begin met zich meedragen, worden doorheen het boek langzaam ontrafeld, en op een geniale manier komt alles samen. Alles bij elkaar willen puzzelen was mijn ultieme drijfveer naar de climax toe. En de climax zelf? Laten we zeggen dat die mij niet onberoerd liet.

Een boek wordt nooit geschreven zonder enige schoonheidsfoutjes. Hier is het jammer genoeg ook het geval. Het tempo bijvoorbeeld, vertraagde zodanig op sommige momenten waardoor ik erg veel moeite had om door te gaan met lezen. Verder werd er te veel aandacht besteed aan bepaalde aspecten van het boek, terwijl anderen zo subtiel waren uitgevoerd dat men er bijna zou hebben overgekeken. Te subtiel, als je het mij vraagt. Het leek wel alsof alle romances in het boek - buiten die van Ward en Renée - opeens daar waren, zonder veel ontwikkeling tussen de liefde en de eerste ontmoeting. Misschien ben ik wel gewoon een hopeloze romanticus die te veel aandacht besteed aan elk romantisch gebaar dat ik tegenkom in een boek. Misschien niet, maar toch blijf ik het gevoel hebben dat er op dat vlak zeker iets miste.

Wat mij vooral verbaasde, is dat de taal waarin het geschreven was geen impact had op mijn leeservaring. Toch niet op een negatieve manier. Integendeel, Beertens schrijfstijl fascineerde me doorheen het hele boek. Ik ga me niet inhouden wanneer ik zeg hoe jaloers ik was. Ik benijdde van haar gebruik met woorden, hoe zelfs de simpelste zinnen toch zo mooi klonken wanner ik ze las. Voor mij was dat zeker iets wat ik kon appreciëren.

Kort samengevat, ik zie nu in waarom Allemaal willen we de hemel nog tot op de dag van vandaag door iedereen wordt gelezen. Het is een wondermooi verhaal over oorlog. Over vriendschap. Over de hartverscheurende keuzes wanneer die vriendschap op de proef gesteld wordt.

Een kleine extra notitie over twee personages: Jef mag dan wel de zogezegde held van het verhaal zijn, maar al vanaf het prille begin boorde Ward zich in mijn hart. Welke gruwelijke dingen hij ook deed en ondanks alle foute keuzes die hij maakte, mijn sympathie voor hem bleef. Zo is Beerten weer een fantastisch schrijfster die laat zien dat men een vijand nooit zwart-wit mag zien, noch een held.